درخشش مروارید

سختی ها پایدار نیست آنچه ماندنیست تلاشی است برای زندگی.... برای بودن نه ماندن ودر جا زدنهایی که بوی ماندگی وتکرار میدهد... برای هر روز نو شدن ... هر روز طعم نفس کشیدن رو حس کردن... لذت قدم زدن و نفس عمیق رو کسی میفهمد که هرروز متولد میشود و تن کهنه خود را میمیراند  و جان دوباره میگیرد... برای پرواز آنچه مهم است جرات پریدن است نه دو بال بلکه بال ذکاوت وباور  میخواند وشوق پریدن.. خیلیها خواسته ونا خواسته جلوی پروازتو گرفتن اما شوق پرواز رو آرزو نکن.... بپر...   بپر.... بپر... پرواز کن. باور داشته باش که خدایی هست که تو آسمونش مواظبت هست و بال زدنهایت را میشمارد و تنهایت نخواهد گذاشت. وتنهایت نخواهد گذاشت وتنهایت نخواهد گذاشت بپر دوست من پرواز رو باور کن. درخشش مروارید...

دلم اتاقی میخواهد درست زیر این سقف فیروزه ایی آسمان... اتاقی با رنگ وبوی خویش ...با ستاره های امید...با یک پنجره به روی آرزوهام... هر روز گلدانهای پشت پنجره را با صفای خاطر آب دادن وبوییدن عطر یاس رارقی... دلم اتاقی میخواهد به درخشش شبهای مهتابی وطلب یاری که حبیب است وطبیب است وخود یار جانی است او اتاقی به طعم چای سماور ذغالیش ... به گرمی حضور آن جانان که شمع محفل انس است و به دور کرسی ترم پوش با گلهای جقه ایی فیروره ای وسینه کنگره ای ودانه های انار در کاسه سفالی آبی و پسته های خندان در کاسه دیگرش وسادگی صمیمانه با هم بودنمان وسازی واوازی و به به چه صفایی دارد... اتاقی مملو از گرانبهاترین کتابها که روزگارم را با آنها سپری میکنم ومی آموزم واز دانستنشان چه  لذتها نصیب میشود ... فرشی ماندگار وچراغ آویزی که روشنی بخش لحظات من بوده و هست... دلم اتاقی میخواهد با ماندگاری تک تک لحظاتم که با تو گذشت وبا تو آموختم ...با تو خندیدم...با تو نوشتم...با تو نفس کشیدم...با تو خواندم... اری این اتاق یادگار تمام لحظه های من است ...یادگاری که در این گنبد دوار بماند...یادگاری از بهترین شعرها ...بهترین فیل درخشش مروارید...